Τί συμβαίνει όταν ένα σημαντικό μέρος της προσωπικής ζωής και της εργασίας σου, βασίζεται -για να μην πούμε εξαρτάται- από τις διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές και το διαδίκτυο; Και που βρίσκεται εκείνη η γραμμή μεταξύ χρήσης της τεχνολογίας για αύξηση της παραγωγικότητας / βελτίωση της ζωής σου, και από την άλλη της εξάρτησης από αυτήν; Και τελικά πότε αυτή η λεπτή γραμμή αρχίζει να θολώνει;
Browsing: point of view
Για πολλούς, τα podcasts έχουν εξελιχθεί σε μία από τις πιο αγαπημένες τους συνήθειες. Σου δίνουν την ευκαιρία να ακούσεις για ζητήματα και θέματα που σε ενδιαφέρουν, από μία ευρεία γκάμα δημιουργών, όπου και όπως θέλεις, σε μορφή επεισοδίων και με σταθερό (συνήθως) προγραμματισμό. Μπορείς να ακούσεις ένα podcast έχοντας στραμμένη την προσοχή σου σε αυτό, κάνοντας παράλληλα κάτι άλλο, μόνος σου, στο αυτοκίνητο, με φίλους ή κάπως αλλιώς. Με λίγα λόγια, είναι ένα μέσο χωρίς περιορισμούς και με πολλές επιλογές.
Σε μία εποχή που οι διάφορες διαδικτυακές υπηρεσίες έχουν εξελιχθεί σε εργαλεία για την πραγματοποίηση μίας σειράς εργασιών, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, μία φήμη που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο διαδίκτυο, σύμφωνα με την οποία η Google θα τερμάτιζε τη λειτουργία του Gmail μέχρι τον Αύγουστο του 2024 (που κατά σατανική σύμπτωση ξεκίνησε την πρωταπριλιά του 2004), ήρθε να μας υπενθυμίσει μία έντονη ευπάθεια της ψηφιακής καθημερινότητας που έχουμε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Διάβασα πριν από λίγο καιρό μία έρευνα η οποία κατέτασσε την Αθήνα ως τη χειρότερη πόλη για τους ψηφιακούς νομάδες. Αν αναρωτιέστε «τι ακριβώς είναι οι ψηφιακοί νομάδες», κάνω μία μικρή παύση εδώ, για να σας αναφέρω πως είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να εργαστούν από απόσταση και να ζήσουν με ένα νομαδικό τρόπο ζωής.
«Τις παλιές καλές μέρες, η ζωή ήταν καλύτερη, πιο απλή». Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν τους ρωτήσεις να σου μιλήσουν για την εποχή που ήταν νεότεροι, θα σου πουν ότι τα πράγματα τότε ήταν «καλύτερα». Πολλές φορές, θα αναφερθούν και στην απλότητα των καταστάσεων – και στην πολυπλοκότητα του σήμερα, που δείχνει να πηγάζει από την τεχνολογία. Είναι αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «golden age thinking». Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Εάν το πιστεύετε αυτό, βλέπετε την κατάσταση μέσα από τα ροζ γυαλιά της νοσταλγίας.
Αν αναζητήσει κανείς μερικές από τις πιο πρόσφατες τοποθετήσεις της UNESCO σε σχέση με την τεχνολογία, θα εντοπίσει δύο αναρτήσεις: η πρώτη αναφέρεται στην ανάγκη απαγόρευσης των smartphones από τις σχολικές τάξεις και η δεύτερη στην άποψη ότι η εξάρτηση από την τεχνολογία προκάλεσε εκπαιδευτικές ανισότητες κατά τη διάρκεια της πανδημίας και των lockdown.
Πριν από μερικές ημέρες, η Apple προχώρησε στην αποκάλυψη του Vision Pro, ενός headset το οποίο θα φτάνει, σε κόστος, τα 3.500 δολάρια και θα κάνει την εμφάνιση του στις αρχές της επόμενης χρονιάς.
Sega. Ένα όνομα που προκαλεί νοσταλγία. Είναι η εταιρεία από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου η οποία, μαζί με την επίσης ιαπωνική Nintendo, μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον στα τέλη της δεκαετίας των 80s και στις αρχές των 90s. Γιατί θυμηθήκαμε την αγορά του gaming και μερικές (σημαντικές) ιαπωνικές εταιρείες; Γιατί μας τις έφερε στο μυαλό μια παρέα εκνευρισμένων πτηνών – που μάλλον δεν θα έχουν πια τόσα πολλά νεύρα.
Προσφάτως, έφυγε από τη ζωή ο Gordon Moore. Αν και το όνομα του, ενδέχεται να μην είναι άμεσα και μαζικά αναγνωρίσιμο, ο Moore άφησε μία σημαντική παρακαταθήκη στην τεχνολογική αγορά, ως πρωτοπόρος της βιομηχανίας των μικροεπεξεργαστών και συνιδρυτής της Intel. Όμως, στην ιστορία θα μείνει για κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Και αυτό γιατί, ακόμη και αν κάποιος δεν γνωρίζει τον ίδιο, πιθανότατα έχει ακούσει για το «νόμο του Moore».