Όταν ο Ted Turner ανακοίνωσε πως θα έφτιαχνε ένα κανάλι που θα μετέδιδε μόνο ειδήσεις όλοι τον πήραν για τρελό. Σε καμία δημοσκόπηση το κοινό δεν είχε αφήσει υπόνοια για μια τέτοια ανάγκη, συνεπώς ένα παρόμοιο κανάλι δεν θα ενδιέφερε κανέναν. Ο Turner όμως δεν τους άκουσε και έτσι δημιούργησε το CNN.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και σήμερα ένα όλο και αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού μας βρίσκεται online και εκφράζει τις γνώμες, τις επιθυμίες και τα όνειρά του σε υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, blogs, forums, δημοσκοπήσεις και πληθώρα άλλων εργαλείων.
Μερικοί οραματιστές ελπίζουν ακόμη πως από όλη αυτή την φλυαρία θα προκύψει κάποιο είδος άμεσης δημοκρατίας όπου οι επιχειρηματίες, οι κυβερνήσεις και οι οργανισμοί θα αφουγκράζονται το κοινό αίσθημα και θα ανταποκρίνονται καλύτερα στις ανάγκες του πληθυσμού.
Δυστυχώς όμως οι ιδέες δεν γεννιούνται έτσι. Μικρές στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους πρωτοπορίες εμπνέονται και στη συνέχεια διαμορφώνουν καινούριες ιδέες, συνήθειες και πρακτικές, ενώ τελικά αυτές βρίσκουν κάποιο προνομιακό κανάλι (συνήθως καινούριο) για να διαχυθούν στο κοινό. Για παράδειγμα μια ομάδα καλλιτεχνών ή ιδεολόγων διαμορφώνει ένα νέο ρεύμα και μετά ένας φιλικά διακείμενος νέος εκδότης το προβάλλει στο ευρύ κοινό που το δέχεται ή το απορρίπτει.
Στη θάλασσα των σημερινών μηνυμάτων και απόψεων όμως όλο και περισσότεροι άνθρωποι αφιερώνουν την ενεργητικότητά τους όχι στην έμπνευση και την ανεξάρτητη πορεία αλλά στη χρήση στατιστικών μεθόδων για να αφουγκραστούν καλύτερα τη φωνή του κοινού και να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του.
Έτσι, τα πάντα περιφέρονται γύρω από το μέσο όρο που πάντοτε απεικονίζει το παρελθόν και ποτέ το καινούριο. Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ πως η online επανάσταση θα έκανε την αλλαγή τόσο δύσκολη.
